Oι σφαίρες αποτυπωμένες στο γρανίτη. Όσο πιο σκληρή η επιφάνεια, τόσο πιο ανεξίτηλα τα ίχνη, τόσο πιο κοντινός ο χρόνος.
Η Μαδρίτη δεν είναι Βαρκελώνη. Εδώ, η ιστορία δεν είναι πλήρως σβησμένη, για τις διασκεδάσεις των τουριστών.
Ατέλειωτες μικρές πλατείες. Σε μια στροφή, ένα άγαλμα του Λόρκα με ένα περιστέρι. To βράδυ, κρύο. Όλες οι ηλικίες, το βράδυ ανταμώνουν.
Εδώ η αξιοπρέπεια δεν έχει θυσιαστεί για εξιλασμό των σύγχρονων τυρράνων. Όχι πως έχει η Ευρώπη καμιά ιδιαίτερη σημασία πια. Πολλά έχουν έχουν αρχίσει να ξεκαθαρίζουν.
Mίλτος Σχατούρης – Batir des chateaux en Espagne
στον Roger Milliex
Εδώ και σαράντα χρόνια
ο θάνατος στέκει πλάι μου
είναι μι’ ασπροντυμένη κοπέλα
κάθε μέρα μού ζυμώνει το ψωμί
μαντάρει τις κάλτσες
πού και πού ρίχνει μια κρυφή ματιάκαι με κοιτάζει.
Κι εγώ γράφω κόκκινους στίχους
χτίζω γκρεμίζω πύργουςστην Ισπανία
και περνάνε χρόνια και χρόνια
ασπρίζουν τα μαλλιά της κοπέλας
ασπρίζουν τα μαλλιά του θανάτου
κάθε μέρα μού ζυμώνει το ψωμίμαντάρει τις κάλτσες
κι όλο ρίχνει κλεφτές ματιές
ματιές απορημένεςσε μένα
που ατάραχος πάντα χτίζω
γκρεμίζω πύργους
στην Ισπανία.
